Zelów, sięgający korzeniami XIII wieku, do końca wieku XVIII był wsią szlachecką. W schyłku 1802 roku jego właściciel Józef Świdziński herbu Półkozic sprzedał podupadający majątek kolonistom czeskim należącym do kościoła braci czeskich. Od II połowy XIX wieku coraz liczniej napływali tu Polacy, Niemcy i Żydzi. W początkach wieku XX, obok dominujących liczebnie członków kościoła ewangelicko-reformowanego, Zelów zamieszkiwali luteranie, baptyści, katolicy i wyznawcy judaizmu. Ta wielonarodowościowa i wielowyznaniowa społeczność nie była wolna od wzajemnych uprzedzeń i niechęci. Jeszcze na początku XX stulecia tutejsi katolicy nie mieli własnego kościoła, mogli korzystać z posługi kapłańskiej w Łobudzicach, chociaż należeli do parafii Wygiełzów.
Istotne zmiany przyniósł wybuch I wojny światowej, skutkujący zmianą granic zaborów. Odwrót Rosjan sprawił, że ich dotychczasowe tereny podzielono miedzy Prusy i Austrię. Zelów włączono do Niemiec, a Mauryców i Łobudzice do Austrii. Biegnąca łąkami granica powodowała, że katolicy zdążający do kościoła w Łobudzicach musieli otrzymywać przepustki na przejściu miedzy zaborami. W zaistniałej sytuacji zwrócono się do ks. Edwarda Esmana w Łobudzicach z prośbą o odprawianie dwa razy w tygodniu Mszy świętych w Zelowie. 11 kwietnia 1916 roku tamtejsza parafia nabyła od Władysława Gąsiorowskiego plac i drewniany budynek po browarze parowym przy ulicy Hinderburga. Obiektem tym, zaadaptowanym na kaplicę pw. Matki Bożej Częstochowskiej, zarządzał ks. Bronisław Butkiewicz, katecheta sześciu szkół. 26 września 1920 roku proboszcz z Parzna i jednocześnie dziekan dekanatu bełchatowskiego, na którego terenie leżały Łobudzice i Zelów, poprosił biskupa ordynariusza diecezji kujawsko-kaliskiej Stanisława Zdzitowieckiego o utworzenie w Zelowie kościoła filialnego parafii Łobudzice. Z ustanowieniem filiału ks. Bronisław Butkiewicz został rektorem kaplicy, a jego stała obecność przyczyniła się do ożywienia życia duszpasterskiego. W roku 1921 nowym rektorem został mianowany ks. Józef Gruszewski, który pokonując sprzeciwy innowierców zakupił ziemię pod plebanię, organistówkę i budynki kościelne. 4 października 1924 roku nabył plac przy rynku pod budowę kościoła, a ponieważ był to teren tylko pod kościół, z czasem kapłan dokupił jeszcze teren przylegający do kaplicy.
Na mocy dekretu bp. Wincentego Zaręby Tymienieckiego ordynariusza diecezji łódzkiej z 9 sierpnia 1926 roku przy kaplicy erygowana została parafia oddana opiece Matki Bożej Częstochowskiej. Z włączeniem do wspólnoty kolejnych wsi dotychczasowa świątynia okazała się zbyt mała dla potrzeb korzystającej z niej rodziny Chrystusowej. Budowa nowego domu Bożego była konieczna. Projekt i plany przygotował architekt Wiktor Gessler z Łodzi, a kierownikiem budowy został architekt Teodor Gałązka z Łasku. Podczas wizytacji parafii 27 września 1931 roku bp Wincenty Tymieniecki poświęcił kamień węgielny, a 4 listopada 1933 roku bp Kazimierz Tomczak dokonał poświęcenia kościoła w stanie surowym. Od roku 1934 trud budowy spoczął na barkach nowego proboszcza ks. Kazimierza Rusina, który kontynuował wznoszenie i wyposażanie nowej świątyni, a kaplicę zaadaptował na dom katolicki. W 1935 roku ukończono wieżę, rok później otynkowano wnętrze kościoła. 10 maja 1936 roku bp ordynariusz Włodzimierz Jasiński dokonał konsekracji dzwonów. 8 stycznia 1938 roku erygowano stacje Drogi Krzyżowej. W roku 1937 proboszczem został ks. Zygmunt Zych, a już w 1938 ks. Henryk Adamczyk.
II wojna światowa przyniosła parafii straty personalne i materialne. Pierwszym ciosem dla wspólnoty było aresztowanie przez Niemców 9 listopada 1939 roku proboszcza i wikariusza, więzionych do II stycznia 1940 roku w Radogoszczu. Kolejny duszpasterz (od 20 stycznia 1940 roku) ks. Mieczysław Olszyński został aresztowany – wraz z innymi kapłanami diecezji w nocy z 6 na 7 października 1941 roku. Niemcy zajęli kościół i użytkowali go jako magazyn zbożowy. Z czasem posługą duszpasterską objął tutejszych katolików dojeżdżający z Łasku ks. Zygmunt Zych (zwolniony z więzienia), sprawując Msze święte w mieszkaniu Ireny Guderskiej. Duch w społeczeństwie nie upadał. W latach 1941-1945 istniał tu Dom Starców, zelowianie wysyłali paczki księżom przebywającym w obozach, w domu Franciszka Pruszaka odbywało się tajne nauczanie religii. Niestety, okupacja zapisała się także utworzeniem getta żydowskiego, mordowaniem Żydów i ich wywozem do obozów koncentracyjnych oraz otwarciem obozu karnego dla Polaków o niskich wyrokach.
Po wyzwoleniu Zelowa 19 stycznia 1945 roku, powoli następowała stabilizacja. Zmianie uległa struktura narodowościowa i wyznaniowa. Jeszcze w czasie okupacji więzieni w getcie Żydzi zostali wywiezieni do Łasku i obozów koncentracyjnych. Po wojnie nastąpiły wysiedlenia ludności niemieckiej, a większość Czechów powróciła do ojczyzny. Ich miejsce zajęli przybyli z okolicznych wsi Polacy. 13 czerwca 1947 roku Zelów opuścił ks. Zygmunt Zych. Przez pewien czas posługę pełnił proboszcz z Łobudzic ks. Władysław Homka. l września tutejsze probostwo objął ks. Józef Sulwiński. W 1951 roku zastąpił go ks. Antoni Ostrowski, który w 1957 roku zakupił działkę pod budowę plebanii. Od roku 1958 przez ponad 23 lata posługę duszpasterską w parafii pełnił ks. Antoni Szareyko. Zatroskany o życie duchowe wiernych i dobra materialne parafii, z ogromną pieczołowitością gruntownie odrestaurował świątynię, w latach 1969-1977 zbudował nową plebanię. Za ks. Szareyki powiększono i ogrodzono cmentarz grzebalny, wzniesiono kaplicę cmentarną pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. Od 1982 roku troska o wiernych oraz prowadzenie inwestycji przy kościele stały się udziałem nowego proboszcza ks. Henryka Adama Tomaszewskiego. Za jego rządów w parafii kościół wzbogacił się m.in.: o 18-głosowe dwumodułowe organy z pedałem pneumatycznym (poświęcone przez notariusza kurii ks. dr. Ireneusza Pękalskiego), ołtarz główny, podium, dwie ambonki i trzy fotele. Wielkim przeżyciem duchowym dla proboszcza i parafian było 28 sierpnia 1984 roku nawiedzenie Matki Bożej w kopii obrazu jasnogórskiego. Proboszcza Tomaszewskiego upamiętnia Dom Katechetyczny wzniesiony w latach 1985-1986. W 1989 roku proboszczem parafii został mianowany ks. Kazimierz Ciosek, który w ciągu swojej 22-letniej posługi uczynił wiele dobrego dla kościoła i wspólnoty. Podkreślić trzeba, że lata 90. XX wieku okazały się dla wiernych okresem szczególnej łaski i okazji do wspólnych modlitw. 1 sierpnia 1995 roku parafię nawiedził obraz Matki Bożej Częstochowskiej z Watykanu, 4 września 1996 roku figura Matki Bożej Fatimskiej. We wrześniu 1997 roku miało miejsce nawiedzenie obrazu Matki Bożej z Guadelupe, upamiętnione kopią obrazu. U progu kolejnego dziesięciolecia wspólnota przeżywała uroczystość swojego 75-lecia, do którego kościół został przygotowany przebudową prezbiterium, położeniem marmuru w prezbiterium oraz odnowieniem obrazów tamże, przed laty namalowanych przez artystę Sterana Justa. 22 października 2009 roku serca parafian ubogaciła wspólna modlitwa podczas peregrynacji kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej.